میلاد سرور و سالار شهیدان امام حسین (ع)

خلاصه :

حبیب‌اللّه‌ چایچیان

شمع مى خندد وشوق رخ جانان دارد

شمع از اشک و، گل از ژاله شود زیباتر

شمع مى خندد ومى گرید وشاد است وغمین

نور شادى همه آمیخته با هاله غم

شمع نور ازلى قلب همایون نبى است

این چه رازى است خدایا که محمد امشب

دانى از چیست که احمد شب میلاد حسین

بیند آینده او را چو در آئینه غیب

شاد از این است که آخر ثمر عشق رسید

آمد آن سایه رحمت که پناه همه اوست

آمد آن یکه سوارى که بوقت جولان

آمد آن لاله خونین رخ صحراى بلا

میزبان دو جهان فاطمه را مهمان است

نور سیناست که مدهوش از او موسى شد

دم عیسى همه در خاک شفا خانه اوست

این حسین است که با اینهمه آیات جمال

این حسین است که از حشمت ثار اللهى

این حسین است که از پیرهنى خون آلود

این حسین است که گیسوى على اکبر او

این حسین است که سر لشگر پر همّت او

این حسین است که از خرمن گلگون کفنان

قهرمان است حسین وزده بر سینه نشان

پر هیاهو کند از مقدم خود محشر را

بى نظیر است (حسان) سفره احسان حسین

اشگها بین که از این خنده بدامان دارد

خنده با دیده تر جلوه دو چندان دارد

این چه حالى است که در محفل خوبان دارد

که به لبخند عیان غصّه پنهان دارد

که دل هر بشرى نور خود از آن دارد

لب پر خنده ولى دیده گریان دارد

غم وشادى بهم از دیدن جانان دارد

زینجهت سوز نهان اشرف انسان دارد

آمد آن فرد که بر جامعه رجحان دارد

هر کجا روى کند میل به احسان دارد

عرصه روز جزاتنگى میدان دارد

که بدل داغ زهفتاد ودو قربان دارد

نازم آن بخت که این کوکب رخشان دارد

پور زهراست که عشّاق فراوان دارد

که بهر درد غمى چاره ودرمان دارد

روى دامان نبى جلوه قرآن دارد

خاتم دولت صد ملک سلیمان دارد

صد چو یعقوب اسیر غم هجران دارد

رشته انس به دلهاى پریشان دارد

تشنه لب، دست فشان، مشگ به دندان دارد

گلشنى تازه تر از روضه رضوان دارد

زلب اصغر خود لعل بدخشان دارد

او که از جانب حقّ اذن به غفران دارد

که بخوان کرمش اینهمه مهمان دارد